5 lipca odbyło się kolejne, ostatnie przed wakacjami, naukowe i organizacyjne spotkanie pracowników Katedry Prawa Cywilnego. Powód był tym razem wyjątkowy – z dniem 1 października 2024 r. prof. dr hab. Mirosław Bączyk (sędzia Sądu Najwyższego w stanie spoczynku) kończy zatrudnienie w Katedrze i na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika. Była więc nie tylko kawa i herbata ale też ciastka oraz okazja do wielu wspomnień.
Tej nieformalnej części, która przebiegła w niezwykle serdecznej atmosferze, towarzyszyła część naukowa, której gospodarzem był prof. Tomasz Justyński.
Tym razem przedmiotem rozważań i dyskusji była odbiegająca od utrwalonej linii orzeczniczej, rewolucyjna wręcz, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 2024 r. (sygn. III CZP 103/22). Sąd Najwyższy (w powiększonym siedmioosobowym składzie) uznał, że utrata własności rzeczy na skutek zasiedzenia nie powoduje wygaśnięcia roszczenia byłego właściciela o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy w okresie poprzedzającym upływ terminu zasiedzenia. Przeciwko tezie przemawia jednak wiele rozmaitej wagi argumentów. Po pierwsze, kompleksowe i wyczerpujące unormowanie w kodeksie cywilnym instytucji zasiedzenia (art. 172-178 k.c.), w którym pomija się kwestię jakiegokolwiek wynagrodzenia dla dotychczasowego właściciela. Po drugie, zasiedzenie z natury rzeczy powoduje utratę prawa własności a więc: roszczenia windykacyjnego oraz roszczeń uzupełniających (w tym: prawa do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy). Po trzecie, polski prawodawca ukształtował nabycie w drodze zasiedzenia jako nabycie pierwotne, a zatem z istoty nieodpłatne. Po przedstawieniu przez Profesora argumentów przeciwnych stanowisku zajętemu przez SN w uchwale - jak zwykle - wywiązała się długa dyskusja.
Więcej na temat uchwały: https://www.rp.pl/opinie-prawne/art40415991-tomasz-justynski-czy-to-juz-koniec-zasiedzenia-jakie-znamy